مجید اکبری؛ معصومه انصاری
چکیده
گسترش بیماری کرونا ( یا کووید ۱۹) صنعت گردشگری را بیش از هر صنعت دیگری متأثر کرده است؛ بسته شدن مرزهای خارجی، محدودیت‌های سفر داخلی، لغو پروازها، و تعطیلی اماکن اقامتی و توریستی جملگی به آسیبهای فراوانی در صنعت گردشگری منجر شدهاند. تداوم این روند، تاکنون، میزان رقابتپذیری اکثر کشورهای جهان برای کسب منابع و مزایای بیشتر ...
بیشتر
گسترش بیماری کرونا ( یا کووید ۱۹) صنعت گردشگری را بیش از هر صنعت دیگری متأثر کرده است؛ بسته شدن مرزهای خارجی، محدودیت‌های سفر داخلی، لغو پروازها، و تعطیلی اماکن اقامتی و توریستی جملگی به آسیبهای فراوانی در صنعت گردشگری منجر شدهاند. تداوم این روند، تاکنون، میزان رقابتپذیری اکثر کشورهای جهان برای کسب منابع و مزایای بیشتر از سفر و گردشگری را به کمترین سطح خود رسانده است. در این راستا، سعی مقالة حاضر بر آن است تا با استفاده از روش تحلیل ساختاری، محرکهای مؤثر بر وضعیت آیندة رقابتپذیری گردشگری کشور ایران را برای دوران پساکرونا بازشناسی و خوشهبندی کند. دادههای نظری به روش اسنادی و دادههای تجربی به روش میدانی(مصاحبه، پنل خبرگان و پرسشنامه اثرات متقاطع) تهیه شدهاست. جامعة آماری این پژوهش 20 نفر از خبرگان و متخصصین دانشگاهی، با تکنیک دلفی و با روش نمونهگیری قضاوتی یا هدفمند، بود. 41 محرک در 4 بعد توانمندسازی محیطی، آمادگی شرایط و چارچوب قانونی گردشگری، آمادگی زیرساختی، و توانمندسازی منابع طبیعی و فرهنگی با روش تحلیل اثرات متقابل ساختاری در نرم‌افزار MICMAC پردازش شدند. یافتههای این پژوهش نشانگر این بود که نظام خوشهبندی محرکها حاکی از تمرکز آنها در خوشة پیشبرنده های دوگانه است. همچنین از بین 41 محرک رقابتپذیری گردشگری برای دوران پساکرونا، محرکهای تقویت تورهای مسافرتی برای جذب گردشگر(آمادگی زیرساختی)، انتخاب ایران به دلیل تجربة قبلی (آمادگی شرایط و چارچوب قانونی گردشگری) و آمادگی جهش سفر و میزبانی شایسته از گردشگران (آمادگی زیرساختی) به ترتیب با میزان تأثیرگذاری مستقیم 385، 364 و 361 در جایگاه اول تا سوم قرار گرفتند. با توجه به نتایج به‌دست‌آمده میتوان نتیجهگیری کرد که جنس 10 محرک شناسایی‌شدة اولیه با تأثیرگذاری مستقیم بالا از نوع آمادگی زیرساختی است.
